Marthe Van Gorp: "Loreen haar ongeval ligt nog steeds zeer gevoelig"
Het jaar 2019 was een zeer bewogen jaar voor de jonge amazone Marthe Van Gorp. De amazone uit Antwerpen werd gekroond tot Belgisch Kampioen bij de junioren, maar dat verliep niet zonder slag of stoot. Eerder dat jaar waren er al enkele tegenslagen en na dit hoogtepunt op het BK en deelname aan het Europees Kampioenschap in Zuidwolde, eindigde haar jaar in mineur.
Horseman had een gesprek met Marthe Van Gorp, die normaal gezien afgelopen weekend haar titel als Belgisch Kampioen zou hebben verdedigd in het Azelhof. Echter door de huidige situatie met het corona virus is dit niet mogelijk. We blikken terug op het jaar 2019 en laten de amazone haar verhaal doen over haar toppaard Loreen van de Landhoek (v. Breemeersen Adorado).
Het was vorig jaar een heel bewogen jaar voor jou met zowel hoogtepunten als dieptepunten. Hoe kijk je nu terug naar 2019?
Marthe Van Gorp: "Wanneer ik terugkijk naar 2019 overheerst toch verdriet. Er waren een aantal hoogtepunten, maar ik denk dat in dit geval de tegenslagen toch doorwegen. Ik ben ook vooral dankbaar voor de laatste momenten die ik heb mogen meemaken met mijn twee toppaarden. Diamond Star is nog bij ons, maar ik mis ze toch wel enorm in de sport."
Je topprestaties heb je met Loreen geleverd in 2019. Wat voor een paard was Loreen?
Marthe: "Loreen was en is nog steeds moeilijk te omschrijven. Ze was een handvol, druk en eiste enorm veel aandacht. Loreen was een pittige tante, zoals mijn mama altijd zei. Ze trapte een hele dag in het rond in de stal, op de vrachtwagen en op jumping. De enige plekken waar Loreen op haar gemak leek waren op de wei en in de piste. Zoals ik al zei was Loreen een handvol, maar vanaf ze de piste betrad, was ze zo braaf als een lammetje. Ze deed alles wat je vroeg met overtuiging, maar wel op haar eigen manier. Loreen was misschien niet het krachtigste paard met het meeste vermogen, maar ze had zeker en vast het sterkste karakter waardoor opeens heel veel mogelijk werd. Ik denk nog elke dag aan haar."
Loreen legde een positieve dopingtest af in Carmona. Later werd duidelijk dat dit door een stof in het hooi kwam. Dit moet best wel een moeilijke periode geweest zijn voor jou?
Marthe: "Toen ik te horen kreeg dat Loreen positief getest had op doping, viel ik natuurlijk compleet uit de lucht. Ik was heel verontwaardigd en vooral boos. Je wordt beschuldigd van iets waar je totaal geen weet van hebt en ook niets aan kan doen. We hebben er alles aan gedaan om te weten te komen wat er gebeurd kon zijn en hoe zij dat product in haar lichaam gekregen had. Achteraf bleek het hooi dat aangeboden werd door de organisatie besmet te zijn met een verboden middel (synephrine, n.v.d.r.). Gedurende die periode mocht Loreen ook niet op jumping en viel de planning dus compleet in het water.
Hoe probeer je om te gaan met de meningen van andere ruiters en mensen in de paardensport?
Marthe: "Ik heb geprobeerd om zo normaal mogelijk te doen. Ik heb me zeker niet proberen te verantwoorden voor iets wat ik niet gedaan had. Je moet je alleen bezig houden met de mensen die dicht bij jou staan en de rest van de mensen hebben daar eigenlijk niets mee te maken."
De beslissing van de FEI kwam er net voor het Belgisch Kampioenschap, hoe heb je je hier dan op kunnen voorbereiden?
Marthe: "Dat is eigenlijk een heel gemakkelijk antwoord. Gewoonweg niet. Ik had me al mentaal voorbereid op het feit dat ik niet kon meedoen met Loreen. De dag voor de start van het kampioenschap kregen we dan het antwoord dat ze mocht starten. Ik wilde eerst niet omdat ik dacht dat het toch niet goed ging zijn zonder voorbereiding. De mensen rondom mij hebben me dan toch nog kunnen overtuigen. En de rest is geschiedenis."
Moest Loreen niet hebben kunnen starten, maar jij wel, was er dan een ander paard waar je op kon rekenen?
Marthe: "Ik deed dat weekend ook nog mee met een ander paard, dat ik nog maar één keer op voorhand gereden had. Dat was de hengst Veneur d’Isigny. Ondertussen is hij ook jammergenoeg reeds overleden. Als ik Loreen niet had mogen starten had ik met mijn merrie Mellifluous gereden, maar zij had lang niet de ervaring op dat niveau vergeleken met de andere paarden. Ik ben dus ontzettend blij dat ik Loreen toch heb kunnen rijden."
Je wordt dan uiteindelijk Belgisch Kampioen, toch wel een zeer krachtige boodschap naar de buitenwereld. Welk gevoel gaf jou dat?
Marthe: "Ik was vooral heel trots op Loreen en toch ook een beetje op mezelf. Ze sprong dat weekend ongelooflijk en daar zal ik haar altijd dankbaar voor zijn. Het was een prachtige dag met veel emoties. Ik had op voorhand niet van mezelf verwacht dat ik zo gebrand zou zijn op de titel. Op momenten als deze komt dan toch die competitiviteit naar boven."
Je krijgt dan daarna ook de kans om mee te gaan naar het EK. Hoe verliep dat voor jou?
Marthe: "Op zich was het een geslaagd EK, maar op de één of andere manier was ik toch teleurgesteld. Ik wist namelijk dat ik beter kon. Ik maakte maar in één van de drie rondes een fout gecombineerd met een tijdsfout. Hierdoor strandde ik individueel op de 31ste plaats en dat was net niet goed genoeg voor de finale. Op de vorige twee EK’s die ik gereden heb, zat ik echter altijd in de finale. Met het team werden we 4de van de 21 teams. Dat is op zich geen slechte prestatie, maar van de teamcompetitie had ik vooraf meer verwacht en in een team ben je natuurlijk ook niet de enige die er moet staan."
In december krijgt Loreen dan een verschrikkelijk ongeval in de weide, kan je ons hier iets meer over vertellen? Wat is er juist gebeurd?
Marthe: "Loreen haar ongeval ligt nog steeds zeer gevoelig. Zoals ik al zei trapte Loreen in haar stal tegen de muren. Ze was altijd heel onrustig. We hadden wel matten hangen, maar dat was vaak niet voldoende. Ook al was het winter, we konden niet anders dan haar op de wei te zetten. Ik herinner me het nog zoals het gisteren was. Ik hoorde Loreen stampen tot binnen in ons huis. Ik ging naar buiten en deed haar beenbescherming aan. Ik wandelde met haar naar de weide en ze was rustig zoals altijd wanneer ze de weide zag. Loreen draafde drie passen en het was gebeurd. Ze stond stil, keek naar mij en ik wist meteen hoe laat het was. Ik ben bij haar gebleven tot de dierenarts er was. Daarna is ze weggebracht naar Equitom."
Ze wordt geopereerd en het zag er allemaal goed uit, maar uiteindelijk slaat het noodlot toch toe. Dat moet wel echt een enorme impact op jou hebben gehad?
Marthe: "Ik was er eigenlijk van overtuigd dat ze het zou halen. Loreen was een echte vechter op alle gebied. Dat heeft haar waarschijnlijk ook de das omgedaan. Na haar operatie was ze veel te fris en bewoog ze te veel. Ze had een gips met ijzeren pinnen. En met zo’n pinnen is er een grote kans op infectie. Die is er uiteindelijk ook gekomen. Na een week kreeg ze koorts en moesten ze terug opereren om te zien wat er fout was. Ik dacht dat ze gewoon gingen kijken en dat het wel goed zou komen. Dat was dus niet het geval. Loreen is helaas niet meer wakker geworden en ik heb geen afscheid kunnen nemen. Dat vind ik nog steeds verschrikkelijk. Ik mis haar nog altijd heel hard."
Je hebt vorig jaar ook moeten beslissen om Diamond Star uit de sport te halen. Hoe ga je om met die tegenslag?
Marthe: "Diamond Star betekent ongelooflijk veel voor mij. We kochten haar toen ze 6 jaar oud was en ik was pas 11. Zij heeft mij van 1m10 proeven naar landencompetities, Europese kampioenschappen en ranking proeven gebracht. Ik vertrouwde haar blindelings en zij heeft mij nooit teleurgesteld in de 5 jaar dat ik haar gereden heb. Diamond Star heeft een hart van goud en zal altijd een speciaal plekje in mijn hart hebben. Ze had blijkbaar al een aantal maanden last van een blessure, maar heeft dat nooit willen laten merken. Tegen de tijd dat ze het liet merken, was het al te laat en kon ze niet meer ingezet worden in de sport. Ik breng nog vele dagen met haar door thuis, maar ik mis het om met haar te werken en op jumping te gaan. Wanneer het met de andere paarden even niet ging zoals het moest, stond zij altijd voor mij klaar. Ik ben ongelooflijk blij dat ik haar nog elke dag kan vasthouden."
Hoe probeer je dan om toch de moed erin te houden en door te blijven gaan met je andere paarden?
Marthe: "Ik probeer vaak te denken aan een zin die Jan Dierens vaak gebruikte. ‘Als het niet gaat zoals het moet, moet het maar zoals het gaat.’ Het zal vroeg of laat wel beteren, denk ik dan. Ik probeer te denken aan alle leuke paarden die ik nog wel heb zoals Obella js en Caprice de Fervac. We werken gewoon door zoals altijd."
"Ik wil nog even het team van Equitom bedanken. Zij zijn bij Loreen gebleven tot het laatste moment en hebben alles gedaan om haar te redden. Oprecht bedankt daarvoor."