Dierenarts Willem Verhaeghe: "Een goede groom is vaak meer waard dan foto's"

Horseman en Puissance brengen in deze wedstrijdvrije periode enkele reportages uit het verleden naar boven. Vandaag brengen we de reportage met dierenarts Willem Verhaeghe.

De Belgische dierenarts Willem Verhaeghe reist heel de wereld rond om paarden te verzorgen. “Van overal krijg ik foto’s en filmpjes toegestuurd met de vraag wat er mis kan zijn met die paarden? Uit ervaring weet ik dat één goede groom die het paard door en door kent veel meer waard is dan tien foto’s.”

Wanneer startte uw carrière als dierenarts?

“In 2007 studeerde ik af aan de universiteit van Gent. Na een korte periode te hebben gewerkt in een praktijk in de buurt van Brugge, kreeg ik de kans om aan de slag te gaan bij Jan Tops in Valkenswaard. Onder begeleiding van Leo De Backer en Frank van Hoeck zette ik daar mijn eerste stappen in orthopedie en sportbegeleiding.”

Ongetwijfeld een heel leerrijke ervaring?

“Absoluut. Ik kon er in de allerbeste omstandigheden werken en maakte deel uit van het team rond topruiters als Daniel Deusser en Edwina Tops-Alexander. Stal Tops is the place to be om het vak te leren, zeker met een mentor als Leo De Backer. Je kan de ontwikkeling van de paarden en de scouting van beloftevolle paarden van heel dichtbij volgen. Je leert de internationale topsport kennen. De ruim vijf jaar dat ik bij Jan Tops werkte en onder zijn vleugels de hippische wereld mocht ontdekken, zie ik als een voorrecht en een grote troef die ik de rest van mijn carrière meedraag.”

U bent niet vaak thuis in Zoersel…

“Ik werk voornamelijk in België, Nederland, Frankrijk, Duitsland en Zwitserland. Ik leg heel wat kilometers af en heb al de nodige airmiles op mijn teller staan (lacht), maar dat is eigen aan onze sector. Gelukkig kan ik tijdens de vele uren die ik in de wagen doorbreng, rekenen op mijn chauffeur-assistent Eduard. Terwijl hij me veilig naar een volgende bestemming brengt, bekijk ik de doorgestuurde röntgenfoto’s of video’s. Of ik probeer al zoveel mogelijk klanten te bellen en te overleggen.”

Gaat u in deze ‘digitale wereld’ nog vaak ter plaatse?

“Als ’t aan mij ligt altijd, maar in de praktijk is dat helaas niet altijd mogelijk. Als ik er zelf niet raak, probeer ik een collega te vinden die kan gaan kijken. Dan bespreken we samen de situatie en kunnen we vaak een oplossing bieden, maar onze eigen ogen en handen zijn en blijven onze belangrijkste werkinstrumenten en van levensbelang om een paard te kunnen beoordelen. Een kleine zwelling van een pees kan een groot risico inhouden voor een paard, maar zal op een foto amper of niet te zien zijn. Daarom kan ik niet genoeg benadrukken hoe belangrijk het is om een goede groom te hebben. Hij of zij kent de paarden door en door, waardoor ze een onmisbare schakel vormen in onze samenwerking. Zij voelen al snel aan wanneer er iets mis is, waardoor één goede groom voor mij vaak veel meer waard is dan een hele reeks foto’s of bewegende beelden.”

U bouwde ook al heel wat ervaring op als ploegdokter bij grote tornooien.

“Mijn eerste grote tornooi is nu bijna tien jaar geleden. Toen werkte ik als ‘teamvet’ voor Finland op het Europees Kampioenschap Windsor. Daarna volgde de Wereldruiterspelen in Kentucky voor Qatar en Asian Games in Guanghzou in China. Dat waren zeer intense reizen voor de paarden, met voor en na de lange vlucht een quarantaine. Zeker in Guanghzou was het een hele uitdaging om de paarden fit aan de start te krijgen. Eén paard kampte met zware shipping fever en de nodige medicijnen waren ter plaatse slechts beperkt voorradig én import strikt verboden. Met een Duitse collega die hetzelfde probleem had, hebben we toen hemel en aarde verzet om toch aan de juiste medicijnen te geraken. In 2017 was ik samen met Frank van Hoeck teamvet van Ierland. Op het Europees Kampioenschap in Göteborg wonnen we teamgoud. Zo’n kampioenschap is telkens een intense en leerrijke ervaring. Je hebt steeds te maken met de betere ruiters, maar ook met de beste trainers. Zo werkte ik samen met Rodrigo Pessoa voor Ierland en George Morris voor Brazilië. Het hele team: van ruiters, trainers, smid tot teamvet leeft dan mee tijdens die spannende dagen.”

U beleefde ook al meerdere Olympische Spelen!

“Mijn eerste Olympische Spelen waren in Londen. Een fantastisch evenement in een wereldstad. Alles tot in de puntjes perfect georganiseerd en een goede sfeer en samenwerking met de FEI. Het behalen van het individueel zilver met Gerco Schröder was onvergetelijk. Zeker in de moeilijke omstandigheden waarin Eurocommerce toen verkeerde. De laatste Olympische Spelen in Rio beleefde ik een mooie tijd met collega’s. Ook Rio is natuurlijk een wereldstad, maar wij moesten toch dagelijks 1,5 uur in de auto zitten om op onze plaats te raken. Iedere morgen stonden we om 5 uur op, maar het voordeel was dat we ‘s avonds down town Rio zaten. Mooie tijden hebben we daar beleefd. Ik weet nog dat we tijdens een zwempartij op een vrije middag bijna een collega dierenarts verloren… Gelukkig waren er twee professionele surfers in de buurt die hem konden redden. Achteraf veel mee gelachen, maar toen toch even bang geweest. De concurrentie verzwakken is goed, maar zo hard wou ik het niet spelen (lacht!) Philippe Rozier verzilverde het fantastisch teamwerk met een gouden medaille en ook Matias Albaracin, een lid van het Argentijns team waarvoor ik teamvet was, behaalde een mooi resultaat met Canavaro, de individuele achtste plaats.”

Waar ontstond uw passie voor paarden?

“Ik kom niet uit een paardenfamilie, maar ik weet nog heel goed dat ze bij ons in de straat een nieuwe manege bouwden toen ik elf jaar was. Vanaf toen vertoefde ik daar elk vrij uur. Op, onder en naast de paarden (lacht). Daar is zeker mijn liefde voor de paarden ontstaan. Niet alleen voor het rijden, maar ook het zadelmaken en longeren van jonge paarden spraken mij erg aan. Dat komt nu soms nog van pas. Als het paard niet loopt zoals ik het wens te zien, twijfel ik niet om het zelf in handen te nemen. Goed longeren is van levensbelang bij het beoordelen van paarden. Heel soms rij ik ook zelf. Als een ruiter over iets klaagt, wat ik niet onmiddellijk zie. Dan wil ik het zelf voelen en dan weet je al vrij vlug wat ze precies bedoelen. Gelukkig maar, want zo’n ritje voel ik soms tot een paar dagen nadien (lacht).”

Bedankt voor uw tijd en nog veel succes!

“Jullie ook nog veel succes met Puissance. Ik ben het magazine al op veel plaatsen tegengekomen. Het wordt telkens warm onthaald in de internationale paardenwereld.”

Meer reportages uit Puissance lezen? Klik hier!